Oto na niebieskim dworze
Nowa nuta o tej porze
Z nowej pieśni wybrzmiewa
Niechaj razem z nią do wtóru
Także pieśń naszego chóru
Dominika opiewa.
Męża wedle własnej woli
Powołuje z nędznej doli
Stworzyciel świata tego.
Ten blaskiem prawdy obdarza,
żarem miłości rozżarza
Wiarę ludu swojego.
Sam żyjący na tym świecie
Wraca matce żywe dziecię
Spośród umarłych grona.
Na znak krzyża deszcz nie pada,
Ciżba braci chleb zajada,
Przez Boga obdarzona.
Szczęśliwy, co wesele
Wielkie sprawił w Kościele
Tak rozradowanym.
Zasiał w świecie nasiona,
sam do niebianów grona
został powołanym.
Utajony siew spoczywa,
Gwiazda w mroku się ukrywa
Na narodów zbawienie.
Oto ziarno już kiełkuje,
Oto gwiazda rozbłyskuje
Na Stwórcy polecenie.
Jakimże kwiatem to ciało,
Co z grobu woń wydawało
Nad inne niewymowną!
Ozdrowiawszy bieżą chromi,
Uleczeni niewidomi
Jego potęgą cudowną.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz